Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

perduellionis N F

  • 1 perduellio

    perdŭellĭo, ōnis, f. [perduellis].
    I.
    Hostile conduct against one's country, treason, whether consisting of an attempt against the state, its institutions, and chief ruler, or of union with a foreign enemy, desertion, etc. (class.):

    qui perduellionis reus est, hostili animo adversus rempublicam vel principem animatus est,

    Dig. 48, 4, 11; Cic. Pis. 2, 4:

    (Clodius) actionem perduellionis intenderat (for causing the execution of the Catilinarians who were Roman citizens),

    id. Mil. 14, 36:

    perduellionis judicium,

    id. Rab. Perd. 3, 10: tum Sempronius, perduellionis se judicare Cn. Fulvio dixit, that he accused Fulvius of high-treason (for allowing himself to be defeated), Liv. 26, 3:

    duumviros, qui Horatio perduellionem judicent, secundum legem facio (for killing his sister, which was regarded as a usurpation of the prerogative of punishment, and hence as a crime against the state),

    Liv. 1, 26:

    diem perduellionis alicui dicere,

    Suet. Caes. 12; cf. Liv. 43, 16; Val. Max. 6, 5, 3.—
    * II.
    Transf., concr., a ( foreign) enemy of one's country, a public enemy; for the usual hostis (censured as a bombastic expression), Auct. Her. 4, 10, 15; cf. Amm. 21, 16, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > perduellio

  • 2 perduelliō

        perduelliō ōnis, f    [perduellis], open hostility, hostility to one's country, high-treason: perduellionis reus: perduellionis se iudicare Cn. Fulvio dixit, declared Fulvius guilty of high-treason, L.: tibi perduellionem iudico, L.
    * * *
    treason; hostile action againstone's country

    Latin-English dictionary > perduelliō

  • 3 in-tendō

        in-tendō dī, tus, ere,    to stretch out, reach forth, extend: dextram ad statuam: manūs, O.: iubet intendi bracchia velis, V.—To stretch, spread out, lay, fasten, extend: intendentibus tenebris, spreading, L.: tabernacula carbaseis intenta velis, pitched: coronas Postibus, O.: duro intendere bracchia tergo, bind, V.: locum sertis, encircled, V.: vela secundi Intendunt zephyri, swell, V.: numeros nervis, V.—To bend, aim, direct: arcum: arma temptare, intendere, S.: tela in patriam.—Fig., to strain, extend, direct, bend, turn, aim: officia, to be zealous in, S.: aciem acrem in omnīs partes, turns keen looks: digna res est ubi tu nervos intendas tuos, your energies, T.: quonam hostes iter intendissent, direct their march, L.: coeptum iter in Italiam, L.: quo nunc primum intendam, whither shall I turn? T.—To turn, direct, assail with, aim: intendenda in senemst fallacia, T.: ubi Hannibal est, eo bellum intendis? L.: mihi actionem perduellionis: litem tibi.—To urge, incite: eum ad cavendi omnia curam, L.: se ad firmitatem, brace.— To direct, turn, give, lend (often with animus): intentum animum tamquam arcum habebat, kept on the stretch: quo animum intendat, facile perspicio: ad bellum animum intendit, S.: animum studiis, H.: ubi ingenium intenderis, valet, S.—To increase, magnify, intensify: vocem, raise, V.: spiritum, Cu.: formidinem, quod, etc., Ta.: huic negatus honor gloriam intendit, Ta.: vera, exaggerate, Ta.—To give attention to, purpose, endeavor, intend: quod consilium primum intenderam, T.: infecto quod intenderat negotio, S.: quod animo intenderat, perficere: quo ire intenderant, S.: altum petere intendit, L.: ut eo quo intendit, perveniat (sc. ire): quocumque intenderat, S.—To maintain, assert: Eam sese esse, T.: quo modo nunc intendit.

    Latin-English dictionary > in-tendō

  • 4 quaestor

        quaestor ōris, m    [for quaesitor], a quaestor (originally two deputies of the consuls, to investigate and try capital crimes; elected annually at the comitia of the tribes. From the earliest days of the republic they had the care of public moneys, archives, and military standards, in the temple of Saturn. Their number was gradually increased to 40; but most of them were employed in the provinces, assigned to them by lot): Cassium de occupando regno molientem quaestor accusavit: a quaestoribus diem dictam perduellionis damnatumque, etc., L.: quaestores urbani: a quaestore numeravit, paid by an order on the quaestor: cum quaestores sortiuntur: Ostiensis, i. e. customs-officer at Ostia.—Fig.: quaestor non imperi, sed doloris mei, i. e. guardian.
    * * *
    quaestor; state treasurer; quartermaster general

    Latin-English dictionary > quaestor

  • 5 duovir

    dŭŏvir, vĭri, and usu. plur. dŭŏvĭri (less correctly dŭumvĭri, Zumpt, Gram. § 124; Krebs, Antibarb. p. 391; in MSS. and Inscr. usu. II. vir, II. viri;

    but, DVOVIRES,

    Inscr. Orell. 3808:

    DVOVIRI,

    ib. 3886, v. infra), ōrum, m. [du + vir], a Roman board or court consisting of two persons.
    I.
    Perduellionis, an extraordinary criminal court, the duumviri, anciently selected by the kings or the people for each case as it arose;

    so in the trial of Horatius,

    Liv. 1, 26;

    of M. Manlius,

    id. 6, 20;

    of C. Rabirius,

    Cic. Rab. Perd. 4, 12; v. Mommsen, Hist. 1, 204.—
    II.
    Sacrorum, the keepers of the Sibylline books, Liv. 3, 10, 7; 5, 13, 6; cf. Dion. Hal. 4, 62 (afterwards decemviri and quindecimviri were elected for this purpose; cf. Liv. 22, 10, 9; Lact. 1, 6, 13); v. Mommsen, Hist. 1, 240.—
    III.
    Navales, an extraordinary board created for the purpose of equipping fleets, Liv. 9, 30, 4; id. 40, 18, 8; id. 41, 1, 2 sq.; v. Mommsen, Hist. 1, 531; 4, 136. —
    IV.
    Ad aedem faciendam (dedicandam, locandam), the duumviri for building or dedicating a temple, Liv. 7, 28, 5; id. 22, 33, 8.—In the sing.:

    duumvir,

    Liv. 2, 42, 5; id. 35, 41, 8; 40, 34, 5 sq.—
    V.
    The highest board of magistrates in the municipia and colonies, Cic. Agr. 2, 34, 93; Caes. B. C. 1, 23; id. ib. 1, 30; Inscr. Orell. 2540:

    QVINQVENNALES,

    ib. 3882 sq.:

    IVRI DICVNDO,

    ib. 3805 sq. —In the sing.:

    DVOVIR,

    ib. 3813 sq.; 4982; also ib. 3886 (Momms. 1956).—
    VI.
    VIIS EXTRA URBEM PURGANDIS, officers who had the charge of the streets of the suburbs of Rome, Tab. Heracl. 1, 50 ed. Göttling.

    Lewis & Short latin dictionary > duovir

  • 6 duoviri

    dŭŏvir, vĭri, and usu. plur. dŭŏvĭri (less correctly dŭumvĭri, Zumpt, Gram. § 124; Krebs, Antibarb. p. 391; in MSS. and Inscr. usu. II. vir, II. viri;

    but, DVOVIRES,

    Inscr. Orell. 3808:

    DVOVIRI,

    ib. 3886, v. infra), ōrum, m. [du + vir], a Roman board or court consisting of two persons.
    I.
    Perduellionis, an extraordinary criminal court, the duumviri, anciently selected by the kings or the people for each case as it arose;

    so in the trial of Horatius,

    Liv. 1, 26;

    of M. Manlius,

    id. 6, 20;

    of C. Rabirius,

    Cic. Rab. Perd. 4, 12; v. Mommsen, Hist. 1, 204.—
    II.
    Sacrorum, the keepers of the Sibylline books, Liv. 3, 10, 7; 5, 13, 6; cf. Dion. Hal. 4, 62 (afterwards decemviri and quindecimviri were elected for this purpose; cf. Liv. 22, 10, 9; Lact. 1, 6, 13); v. Mommsen, Hist. 1, 240.—
    III.
    Navales, an extraordinary board created for the purpose of equipping fleets, Liv. 9, 30, 4; id. 40, 18, 8; id. 41, 1, 2 sq.; v. Mommsen, Hist. 1, 531; 4, 136. —
    IV.
    Ad aedem faciendam (dedicandam, locandam), the duumviri for building or dedicating a temple, Liv. 7, 28, 5; id. 22, 33, 8.—In the sing.:

    duumvir,

    Liv. 2, 42, 5; id. 35, 41, 8; 40, 34, 5 sq.—
    V.
    The highest board of magistrates in the municipia and colonies, Cic. Agr. 2, 34, 93; Caes. B. C. 1, 23; id. ib. 1, 30; Inscr. Orell. 2540:

    QVINQVENNALES,

    ib. 3882 sq.:

    IVRI DICVNDO,

    ib. 3805 sq. —In the sing.:

    DVOVIR,

    ib. 3813 sq.; 4982; also ib. 3886 (Momms. 1956).—
    VI.
    VIIS EXTRA URBEM PURGANDIS, officers who had the charge of the streets of the suburbs of Rome, Tab. Heracl. 1, 50 ed. Göttling.

    Lewis & Short latin dictionary > duoviri

  • 7 intendo

    in-tendo, di, tum and sum, 3, v. a. ( part. intenditus, Fronto, Fer. Als. 3, 11 Mai.), to stretch out or forth, extend.
    I.
    Lit.
    A.
    In hunc intende digitum, hic lenost, point in scorn, Plaut. Ps. 4, 7, 45:

    dextram ad statuam,

    Cic. Att. 16, 15:

    alicui manus,

    Sen. Clem. 1, 25:

    bracchia,

    Ov. M. 10, 58:

    manus,

    id. ib. 8, 107:

    jubet intendi bracchia velis,

    Verg. A. 5, 829:

    intenta bracchia remis, id. ib, 5, 136: ventis vela,

    id. ib. 3, 683:

    nervos aut remittere,

    Plin. 26, 10, 62, § 96:

    cutem,

    id. 8, 35, 53, § 125:

    jamque manus Colchis crinemque intenderat astris,

    Val. Fl. 8, 68.—
    B.
    To bend a bow, etc.:

    ballistam in aliquem,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 58:

    arcum,

    Verg. A. 8, 704:

    intentus est arcus in me unum,

    Cic. Sest. 7, 15.—
    C.
    To aim or direct at a thing:

    tela in patriam,

    Cic. Prov. Cons. 9:

    tela intenta jugulis civitatis,

    id. Pis. 2:

    sagittam,

    Verg. A. 9, 590:

    telum in jugulum,

    Plin. Ep. 3, 9.—
    D.
    To stretch or spread out; to stretch, lay or put upon a thing:

    tabernacula carbaseis intenta velis,

    pitched, Cic. Verr. 2, 5, 12, § 30; 2, 5, 31, § 80:

    sella intenta loris,

    Quint. 6, 3, 25:

    stuppea vincula collo Intendunt,

    Verg. A. 2, 237:

    duro intendere bracchia tergo,

    i. e. to bind with the cestus, id. ib. 5, 403:

    locum sertis,

    encircled, surrounded, id. ib. 4, 506:

    vela secundi Intendunt Zephyri,

    swell, fill, id. ib. 5, 33:

    intendentibus tenebris,

    spreading, Liv. 1, 57, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    To strain or stretch towards, to extend:

    aciem acrem in omnes partes intendit,

    turns keen looks on every side, Cic. Tusc. 4, 18, 38:

    aciem longius,

    id. Ac. 2, 25, 80:

    quo intendisset oculos,

    whithersoever he turns his eyes, Tac. A. 4, 70:

    aures ad verba,

    Ov. P. 4, 4, 36: cum putaret licere senatui, et mitigare leges et intendere, to stretch, i. e. increase the rigor of, Plin. Ep. 4, 9, 17:

    numeros intendere nervis,

    Verg. A. 9, 776 (per nervos intentos, Forbig.); cf.:

    strepitum fidis intendisse Latinae,

    Pers. 6, 4.—
    B.
    Esp.
    1.
    To direct towards any thing, to turn or bend in any direction:

    digna est res ubi tu nervos intendas tuos,

    Ter. Eun. 2, 3, 20:

    intendenda in senem est fallacia,

    id. Heaut. 3, 2, 2:

    ut eo quo intendit, cum exercitu mature perveniat,

    Cic. Mur. 9: iter, to direct one ' s course:

    ad explorandum quonam hostes iter intendissent,

    Liv. 31, 33, 6:

    a porta ad praetorem iter intendit,

    id. 36, 21:

    coeptum iter in Italiam,

    id. 21, 29, 6; 27, 46, 9.— Absol.:

    quo nunc primum intendam,

    whither shall I turn? Ter. And. 2, 2, 6.—
    2.
    Intendere animum, to direct one ' s thoughts or attention to any thing: quaero enim non quibus intendam rebus animum, sed, etc., Cic. Fragm. ap. Non. 329, 6:

    parum defigunt animos et intendunt in ea, quae, etc.,

    id. Ac. 2, 15, 46:

    quo animum intendat, facile perspicio,

    id. Verr. 1, 3;

    Liv. praef. 9: intentus animus tuus est ad fortissimum virum liberandum,

    Cic. Phil. 11, 9:

    oculi mentesque ad pugnam intentae,

    Caes. B. G. 3, 26:

    in ea re omnium nostrorum intentis animis,

    id. ib. 3, 22:

    intendere animum in regnum Adherbalis,

    Sall. J. 20, 1:

    ad bellum animum intendit,

    id. ib. 43, 2:

    animum studiis et rebus honestis,

    Hor. Ep. 1, 2, 36:

    considerationem in aliquam rem,

    Cic. Inv. 2, 33:

    omnes cogitationes ad aliquid,

    Liv. 40, 5:

    omnium eo curae sunt intentae,

    Liv. 9, 31; id. 25, 9:

    ad scribendum animum, oculos, manum,

    Plin. Ep. 7, 27, 7: ubi ingenium intenderis, valet, Sall. J. 51, 3:

    eruditionem tuam,

    Plin. Ep. 7, 27, 14. —
    3.
    Hence, intendere alone, to urge on, incite:

    intenderant eum ad cavendi omnia curam tot auditae proditiones,

    Liv. 24, 37:

    aliquem ad custodiae curam,

    id. 21, 49:

    vis omnis intendenda rebus,

    Quint. 10, 7, 21.—
    4.
    To enlarge, spread, extend, magnify:

    intendetur socordia, si nullus ex se metus aut spes,

    Tac. A. 2, 38:

    amici accendendis offensionibus callidi, intendere vera. adgerere falsa,

    exaggerated, id. ib. 2, 57;

    4, 11: gloriam,

    id. ib. 4, 26;

    12, 35: tormentum,

    Cels. 4, 15 init.
    C.
    Absol., to turn one ' s attention to, exert one ' s self for, to purpose, endeavor, intend:

    pergin, sceleste, intendere hanc arguere?

    Plaut. Mil. 2, 4, 27 Brix:

    quod est tibi ante explicandum, quam illuc proficiscare, quo te dicis intendere,

    Cic. de Or. 2, 42:

    quod ubi secus procedit, neque quod intenderat, efficere potest,

    Sall. J. 25, 10:

    quocumque intenderat,

    id. ib. 74, 2; cf. id. ib. 64, 1;

    102, 1: genera lectionum, quae praecipue convenire intendentibus, ut oratores fiant,

    Quint. 10, 1, 45:

    ad nuptias,

    Just. 13, 6.—
    (β).
    With inf.:

    quo ire intenderant,

    Sall. J. 107, 7:

    altum petere intendit,

    Liv. 36, 44.—
    D.
    Intendere se, to exert one ' s self, prepare for any thing:

    se ad firmitatem,

    Cic. Tusc. 2, 23:

    se in rem,

    Quint. 4, 1, 39: qui se intenderunt adversarios in ejus tribunatum, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 2.—
    E.
    Intendere animo, to purpose in one ' s mind, to intend:

    si C. Antonius, quod animo intenderat, perficere potuisset,

    Cic. Phil. 10, 4, 9.—
    F.
    To maintain, assert:

    eam sese intendit esse,

    Ter. Eun. 3, 3, 19.—Esp., as leg. t. t., to aver, maintain, assert as a plaintiff in court:

    quo modo nunc intendit,

    Cic. Quint. 29, 88: si quod intendit adversarius tuus, probationibus implere non possit, Vet. cujusd. Jurec. Consult. 6, 16 Huschke; Dig. 10, 4, 9, § 6. —
    G.
    To threaten with any thing, to seek to bring upon, to afflict with:

    alicui actionem perduellionis,

    Cic. Mil. 14:

    alicui litem,

    id. de Or. 1, 10:

    periculum in omnes,

    id. Rosc. Am. 3:

    crimen in aliquem,

    Liv. 9, 26:

    injuriarum formulam,

    Suet. Vit. 7:

    probra et minas alicui,

    Tac. A. 3, 36:

    metum intendere,

    id. ib. 1, 28.—
    H.
    Intendere in se, to contemplate one ' s self: quid sit Deus: totus in se intendat, an ad nos aliquando respiciat, Sen. Q. N. praef. 1.—
    I.
    Intendere alicui, to be intended for a person, Stat. S. 3 praef.—
    K. L.
    In gram., to make long, to use (a syllable) as long:

    primam syllabam intendit, tertiam corripuit,

    Gell. 13, 22. 18. — Hence, P. a. in two forms.
    1.
    inten-tus, a, um.
    A.
    On the stretch, strained, bent:

    arcus,

    Cic. Sen. 10, 37; Plin. 8, 8, 8, § 26.—
    B. (α).
    With dat.:

    quem pueri intenti ludo exercent,

    Verg. A. 7, 380:

    intentus recipiendo exercitui esse,

    Liv. 10, 42, 1.—
    (β).
    With abl.:

    aliquo negotio intentus,

    Sall. C. 2; id. ib. 4; 54.—
    C.
    Absol., eager, intent:

    at Romani domi militiaeque intenti festinare,

    Sall. C. 6, 5:

    senatus nihil sane intentus,

    id. ib. 16, 5:

    intenti exspectant signum,

    Verg. A. 5, 137:

    intenti ora tenebant,

    id. ib. 2, 1:

    totam causam quam maxime intentis, quod aiunt, oculis contemplari,

    Cic. Fl. 11:

    intentaque tuis precibus se praebuit aure,

    Tib. 4, 1, 132. — Comp.:

    intentiore custodia aliquem asservare,

    Liv. 39, 19.— Sup.:

    cum intentissima conquisitione ad triginta milia peditum confecisset,

    Liv. 29, 35:

    intentissima cura aliquid consequi,

    Quint. 10, 1, 111:

    haec omnia intentissima cura acta,

    Liv. 25, 22, 4. —
    D.
    Strict:

    intentum et magnis delictis inexorabilem scias,

    Tac. A. 12, 42:

    intentius delectum habere,

    Liv. 8, 17:

    intentiorem fore disciplinam,

    Tac. A. 12, 42.—
    E.
    Raised:

    intento alimentorum pretio,

    Tac. H. 1, 89. —
    F.
    Of speech and style, vigorous, nervous:

    sermo,

    Cic. de Or. 1, 60, 255:

    pars orationis,

    id. ib. 2, 52, 211. — Adv.: in-tentē, with earnestness, attentively, intently:

    pronuntiare,

    Plin. Ep. 5, 19:

    audire,

    Quint. 2, 2, 13.— Comp. (cf. intense):

    cum delectus intentius haberetur,

    Liv. 8, 17:

    et quo intentius custodiae serventur,

    id. 25, 30, 5:

    apparare proelium,

    id. 8, 1:

    se excusare,

    Tac. A. 3, 35:

    premere obsessos,

    id. ib. 15, 13:

    adesse alicui rei,

    id. ib. 11, 11.— Sup.:

    exspectans intentissime,

    Lampr. Elag. 14. —
    2.
    intensus, a, um.
    A.
    Stretched, [p. 976] tightened, tight: per intensos funes ire, Sen. de Ira, 2, 13.—
    B.
    Violent:

    intensior impetus,

    Sen. Ira, 2, 35:

    virtus in mediocribus modice intensior,

    Nazar. Pan. ad Const. 23, 2.—
    C.
    Attentive; sup., Aug. Ep. 56 al.— Adv.: intensē, violently; comp.: intensius, Fronto de Fer. Als. 3 Mai.; Schol. Juv. 11, 15; sup.:

    intensissime,

    Aug. Mor. Eccl. 19.

    Lewis & Short latin dictionary > intendo

  • 8 intense

    in-tendo, di, tum and sum, 3, v. a. ( part. intenditus, Fronto, Fer. Als. 3, 11 Mai.), to stretch out or forth, extend.
    I.
    Lit.
    A.
    In hunc intende digitum, hic lenost, point in scorn, Plaut. Ps. 4, 7, 45:

    dextram ad statuam,

    Cic. Att. 16, 15:

    alicui manus,

    Sen. Clem. 1, 25:

    bracchia,

    Ov. M. 10, 58:

    manus,

    id. ib. 8, 107:

    jubet intendi bracchia velis,

    Verg. A. 5, 829:

    intenta bracchia remis, id. ib, 5, 136: ventis vela,

    id. ib. 3, 683:

    nervos aut remittere,

    Plin. 26, 10, 62, § 96:

    cutem,

    id. 8, 35, 53, § 125:

    jamque manus Colchis crinemque intenderat astris,

    Val. Fl. 8, 68.—
    B.
    To bend a bow, etc.:

    ballistam in aliquem,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 58:

    arcum,

    Verg. A. 8, 704:

    intentus est arcus in me unum,

    Cic. Sest. 7, 15.—
    C.
    To aim or direct at a thing:

    tela in patriam,

    Cic. Prov. Cons. 9:

    tela intenta jugulis civitatis,

    id. Pis. 2:

    sagittam,

    Verg. A. 9, 590:

    telum in jugulum,

    Plin. Ep. 3, 9.—
    D.
    To stretch or spread out; to stretch, lay or put upon a thing:

    tabernacula carbaseis intenta velis,

    pitched, Cic. Verr. 2, 5, 12, § 30; 2, 5, 31, § 80:

    sella intenta loris,

    Quint. 6, 3, 25:

    stuppea vincula collo Intendunt,

    Verg. A. 2, 237:

    duro intendere bracchia tergo,

    i. e. to bind with the cestus, id. ib. 5, 403:

    locum sertis,

    encircled, surrounded, id. ib. 4, 506:

    vela secundi Intendunt Zephyri,

    swell, fill, id. ib. 5, 33:

    intendentibus tenebris,

    spreading, Liv. 1, 57, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    To strain or stretch towards, to extend:

    aciem acrem in omnes partes intendit,

    turns keen looks on every side, Cic. Tusc. 4, 18, 38:

    aciem longius,

    id. Ac. 2, 25, 80:

    quo intendisset oculos,

    whithersoever he turns his eyes, Tac. A. 4, 70:

    aures ad verba,

    Ov. P. 4, 4, 36: cum putaret licere senatui, et mitigare leges et intendere, to stretch, i. e. increase the rigor of, Plin. Ep. 4, 9, 17:

    numeros intendere nervis,

    Verg. A. 9, 776 (per nervos intentos, Forbig.); cf.:

    strepitum fidis intendisse Latinae,

    Pers. 6, 4.—
    B.
    Esp.
    1.
    To direct towards any thing, to turn or bend in any direction:

    digna est res ubi tu nervos intendas tuos,

    Ter. Eun. 2, 3, 20:

    intendenda in senem est fallacia,

    id. Heaut. 3, 2, 2:

    ut eo quo intendit, cum exercitu mature perveniat,

    Cic. Mur. 9: iter, to direct one ' s course:

    ad explorandum quonam hostes iter intendissent,

    Liv. 31, 33, 6:

    a porta ad praetorem iter intendit,

    id. 36, 21:

    coeptum iter in Italiam,

    id. 21, 29, 6; 27, 46, 9.— Absol.:

    quo nunc primum intendam,

    whither shall I turn? Ter. And. 2, 2, 6.—
    2.
    Intendere animum, to direct one ' s thoughts or attention to any thing: quaero enim non quibus intendam rebus animum, sed, etc., Cic. Fragm. ap. Non. 329, 6:

    parum defigunt animos et intendunt in ea, quae, etc.,

    id. Ac. 2, 15, 46:

    quo animum intendat, facile perspicio,

    id. Verr. 1, 3;

    Liv. praef. 9: intentus animus tuus est ad fortissimum virum liberandum,

    Cic. Phil. 11, 9:

    oculi mentesque ad pugnam intentae,

    Caes. B. G. 3, 26:

    in ea re omnium nostrorum intentis animis,

    id. ib. 3, 22:

    intendere animum in regnum Adherbalis,

    Sall. J. 20, 1:

    ad bellum animum intendit,

    id. ib. 43, 2:

    animum studiis et rebus honestis,

    Hor. Ep. 1, 2, 36:

    considerationem in aliquam rem,

    Cic. Inv. 2, 33:

    omnes cogitationes ad aliquid,

    Liv. 40, 5:

    omnium eo curae sunt intentae,

    Liv. 9, 31; id. 25, 9:

    ad scribendum animum, oculos, manum,

    Plin. Ep. 7, 27, 7: ubi ingenium intenderis, valet, Sall. J. 51, 3:

    eruditionem tuam,

    Plin. Ep. 7, 27, 14. —
    3.
    Hence, intendere alone, to urge on, incite:

    intenderant eum ad cavendi omnia curam tot auditae proditiones,

    Liv. 24, 37:

    aliquem ad custodiae curam,

    id. 21, 49:

    vis omnis intendenda rebus,

    Quint. 10, 7, 21.—
    4.
    To enlarge, spread, extend, magnify:

    intendetur socordia, si nullus ex se metus aut spes,

    Tac. A. 2, 38:

    amici accendendis offensionibus callidi, intendere vera. adgerere falsa,

    exaggerated, id. ib. 2, 57;

    4, 11: gloriam,

    id. ib. 4, 26;

    12, 35: tormentum,

    Cels. 4, 15 init.
    C.
    Absol., to turn one ' s attention to, exert one ' s self for, to purpose, endeavor, intend:

    pergin, sceleste, intendere hanc arguere?

    Plaut. Mil. 2, 4, 27 Brix:

    quod est tibi ante explicandum, quam illuc proficiscare, quo te dicis intendere,

    Cic. de Or. 2, 42:

    quod ubi secus procedit, neque quod intenderat, efficere potest,

    Sall. J. 25, 10:

    quocumque intenderat,

    id. ib. 74, 2; cf. id. ib. 64, 1;

    102, 1: genera lectionum, quae praecipue convenire intendentibus, ut oratores fiant,

    Quint. 10, 1, 45:

    ad nuptias,

    Just. 13, 6.—
    (β).
    With inf.:

    quo ire intenderant,

    Sall. J. 107, 7:

    altum petere intendit,

    Liv. 36, 44.—
    D.
    Intendere se, to exert one ' s self, prepare for any thing:

    se ad firmitatem,

    Cic. Tusc. 2, 23:

    se in rem,

    Quint. 4, 1, 39: qui se intenderunt adversarios in ejus tribunatum, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 2.—
    E.
    Intendere animo, to purpose in one ' s mind, to intend:

    si C. Antonius, quod animo intenderat, perficere potuisset,

    Cic. Phil. 10, 4, 9.—
    F.
    To maintain, assert:

    eam sese intendit esse,

    Ter. Eun. 3, 3, 19.—Esp., as leg. t. t., to aver, maintain, assert as a plaintiff in court:

    quo modo nunc intendit,

    Cic. Quint. 29, 88: si quod intendit adversarius tuus, probationibus implere non possit, Vet. cujusd. Jurec. Consult. 6, 16 Huschke; Dig. 10, 4, 9, § 6. —
    G.
    To threaten with any thing, to seek to bring upon, to afflict with:

    alicui actionem perduellionis,

    Cic. Mil. 14:

    alicui litem,

    id. de Or. 1, 10:

    periculum in omnes,

    id. Rosc. Am. 3:

    crimen in aliquem,

    Liv. 9, 26:

    injuriarum formulam,

    Suet. Vit. 7:

    probra et minas alicui,

    Tac. A. 3, 36:

    metum intendere,

    id. ib. 1, 28.—
    H.
    Intendere in se, to contemplate one ' s self: quid sit Deus: totus in se intendat, an ad nos aliquando respiciat, Sen. Q. N. praef. 1.—
    I.
    Intendere alicui, to be intended for a person, Stat. S. 3 praef.—
    K. L.
    In gram., to make long, to use (a syllable) as long:

    primam syllabam intendit, tertiam corripuit,

    Gell. 13, 22. 18. — Hence, P. a. in two forms.
    1.
    inten-tus, a, um.
    A.
    On the stretch, strained, bent:

    arcus,

    Cic. Sen. 10, 37; Plin. 8, 8, 8, § 26.—
    B. (α).
    With dat.:

    quem pueri intenti ludo exercent,

    Verg. A. 7, 380:

    intentus recipiendo exercitui esse,

    Liv. 10, 42, 1.—
    (β).
    With abl.:

    aliquo negotio intentus,

    Sall. C. 2; id. ib. 4; 54.—
    C.
    Absol., eager, intent:

    at Romani domi militiaeque intenti festinare,

    Sall. C. 6, 5:

    senatus nihil sane intentus,

    id. ib. 16, 5:

    intenti exspectant signum,

    Verg. A. 5, 137:

    intenti ora tenebant,

    id. ib. 2, 1:

    totam causam quam maxime intentis, quod aiunt, oculis contemplari,

    Cic. Fl. 11:

    intentaque tuis precibus se praebuit aure,

    Tib. 4, 1, 132. — Comp.:

    intentiore custodia aliquem asservare,

    Liv. 39, 19.— Sup.:

    cum intentissima conquisitione ad triginta milia peditum confecisset,

    Liv. 29, 35:

    intentissima cura aliquid consequi,

    Quint. 10, 1, 111:

    haec omnia intentissima cura acta,

    Liv. 25, 22, 4. —
    D.
    Strict:

    intentum et magnis delictis inexorabilem scias,

    Tac. A. 12, 42:

    intentius delectum habere,

    Liv. 8, 17:

    intentiorem fore disciplinam,

    Tac. A. 12, 42.—
    E.
    Raised:

    intento alimentorum pretio,

    Tac. H. 1, 89. —
    F.
    Of speech and style, vigorous, nervous:

    sermo,

    Cic. de Or. 1, 60, 255:

    pars orationis,

    id. ib. 2, 52, 211. — Adv.: in-tentē, with earnestness, attentively, intently:

    pronuntiare,

    Plin. Ep. 5, 19:

    audire,

    Quint. 2, 2, 13.— Comp. (cf. intense):

    cum delectus intentius haberetur,

    Liv. 8, 17:

    et quo intentius custodiae serventur,

    id. 25, 30, 5:

    apparare proelium,

    id. 8, 1:

    se excusare,

    Tac. A. 3, 35:

    premere obsessos,

    id. ib. 15, 13:

    adesse alicui rei,

    id. ib. 11, 11.— Sup.:

    exspectans intentissime,

    Lampr. Elag. 14. —
    2.
    intensus, a, um.
    A.
    Stretched, [p. 976] tightened, tight: per intensos funes ire, Sen. de Ira, 2, 13.—
    B.
    Violent:

    intensior impetus,

    Sen. Ira, 2, 35:

    virtus in mediocribus modice intensior,

    Nazar. Pan. ad Const. 23, 2.—
    C.
    Attentive; sup., Aug. Ep. 56 al.— Adv.: intensē, violently; comp.: intensius, Fronto de Fer. Als. 3 Mai.; Schol. Juv. 11, 15; sup.:

    intensissime,

    Aug. Mor. Eccl. 19.

    Lewis & Short latin dictionary > intense

  • 9 intensus

    in-tendo, di, tum and sum, 3, v. a. ( part. intenditus, Fronto, Fer. Als. 3, 11 Mai.), to stretch out or forth, extend.
    I.
    Lit.
    A.
    In hunc intende digitum, hic lenost, point in scorn, Plaut. Ps. 4, 7, 45:

    dextram ad statuam,

    Cic. Att. 16, 15:

    alicui manus,

    Sen. Clem. 1, 25:

    bracchia,

    Ov. M. 10, 58:

    manus,

    id. ib. 8, 107:

    jubet intendi bracchia velis,

    Verg. A. 5, 829:

    intenta bracchia remis, id. ib, 5, 136: ventis vela,

    id. ib. 3, 683:

    nervos aut remittere,

    Plin. 26, 10, 62, § 96:

    cutem,

    id. 8, 35, 53, § 125:

    jamque manus Colchis crinemque intenderat astris,

    Val. Fl. 8, 68.—
    B.
    To bend a bow, etc.:

    ballistam in aliquem,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 58:

    arcum,

    Verg. A. 8, 704:

    intentus est arcus in me unum,

    Cic. Sest. 7, 15.—
    C.
    To aim or direct at a thing:

    tela in patriam,

    Cic. Prov. Cons. 9:

    tela intenta jugulis civitatis,

    id. Pis. 2:

    sagittam,

    Verg. A. 9, 590:

    telum in jugulum,

    Plin. Ep. 3, 9.—
    D.
    To stretch or spread out; to stretch, lay or put upon a thing:

    tabernacula carbaseis intenta velis,

    pitched, Cic. Verr. 2, 5, 12, § 30; 2, 5, 31, § 80:

    sella intenta loris,

    Quint. 6, 3, 25:

    stuppea vincula collo Intendunt,

    Verg. A. 2, 237:

    duro intendere bracchia tergo,

    i. e. to bind with the cestus, id. ib. 5, 403:

    locum sertis,

    encircled, surrounded, id. ib. 4, 506:

    vela secundi Intendunt Zephyri,

    swell, fill, id. ib. 5, 33:

    intendentibus tenebris,

    spreading, Liv. 1, 57, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    To strain or stretch towards, to extend:

    aciem acrem in omnes partes intendit,

    turns keen looks on every side, Cic. Tusc. 4, 18, 38:

    aciem longius,

    id. Ac. 2, 25, 80:

    quo intendisset oculos,

    whithersoever he turns his eyes, Tac. A. 4, 70:

    aures ad verba,

    Ov. P. 4, 4, 36: cum putaret licere senatui, et mitigare leges et intendere, to stretch, i. e. increase the rigor of, Plin. Ep. 4, 9, 17:

    numeros intendere nervis,

    Verg. A. 9, 776 (per nervos intentos, Forbig.); cf.:

    strepitum fidis intendisse Latinae,

    Pers. 6, 4.—
    B.
    Esp.
    1.
    To direct towards any thing, to turn or bend in any direction:

    digna est res ubi tu nervos intendas tuos,

    Ter. Eun. 2, 3, 20:

    intendenda in senem est fallacia,

    id. Heaut. 3, 2, 2:

    ut eo quo intendit, cum exercitu mature perveniat,

    Cic. Mur. 9: iter, to direct one ' s course:

    ad explorandum quonam hostes iter intendissent,

    Liv. 31, 33, 6:

    a porta ad praetorem iter intendit,

    id. 36, 21:

    coeptum iter in Italiam,

    id. 21, 29, 6; 27, 46, 9.— Absol.:

    quo nunc primum intendam,

    whither shall I turn? Ter. And. 2, 2, 6.—
    2.
    Intendere animum, to direct one ' s thoughts or attention to any thing: quaero enim non quibus intendam rebus animum, sed, etc., Cic. Fragm. ap. Non. 329, 6:

    parum defigunt animos et intendunt in ea, quae, etc.,

    id. Ac. 2, 15, 46:

    quo animum intendat, facile perspicio,

    id. Verr. 1, 3;

    Liv. praef. 9: intentus animus tuus est ad fortissimum virum liberandum,

    Cic. Phil. 11, 9:

    oculi mentesque ad pugnam intentae,

    Caes. B. G. 3, 26:

    in ea re omnium nostrorum intentis animis,

    id. ib. 3, 22:

    intendere animum in regnum Adherbalis,

    Sall. J. 20, 1:

    ad bellum animum intendit,

    id. ib. 43, 2:

    animum studiis et rebus honestis,

    Hor. Ep. 1, 2, 36:

    considerationem in aliquam rem,

    Cic. Inv. 2, 33:

    omnes cogitationes ad aliquid,

    Liv. 40, 5:

    omnium eo curae sunt intentae,

    Liv. 9, 31; id. 25, 9:

    ad scribendum animum, oculos, manum,

    Plin. Ep. 7, 27, 7: ubi ingenium intenderis, valet, Sall. J. 51, 3:

    eruditionem tuam,

    Plin. Ep. 7, 27, 14. —
    3.
    Hence, intendere alone, to urge on, incite:

    intenderant eum ad cavendi omnia curam tot auditae proditiones,

    Liv. 24, 37:

    aliquem ad custodiae curam,

    id. 21, 49:

    vis omnis intendenda rebus,

    Quint. 10, 7, 21.—
    4.
    To enlarge, spread, extend, magnify:

    intendetur socordia, si nullus ex se metus aut spes,

    Tac. A. 2, 38:

    amici accendendis offensionibus callidi, intendere vera. adgerere falsa,

    exaggerated, id. ib. 2, 57;

    4, 11: gloriam,

    id. ib. 4, 26;

    12, 35: tormentum,

    Cels. 4, 15 init.
    C.
    Absol., to turn one ' s attention to, exert one ' s self for, to purpose, endeavor, intend:

    pergin, sceleste, intendere hanc arguere?

    Plaut. Mil. 2, 4, 27 Brix:

    quod est tibi ante explicandum, quam illuc proficiscare, quo te dicis intendere,

    Cic. de Or. 2, 42:

    quod ubi secus procedit, neque quod intenderat, efficere potest,

    Sall. J. 25, 10:

    quocumque intenderat,

    id. ib. 74, 2; cf. id. ib. 64, 1;

    102, 1: genera lectionum, quae praecipue convenire intendentibus, ut oratores fiant,

    Quint. 10, 1, 45:

    ad nuptias,

    Just. 13, 6.—
    (β).
    With inf.:

    quo ire intenderant,

    Sall. J. 107, 7:

    altum petere intendit,

    Liv. 36, 44.—
    D.
    Intendere se, to exert one ' s self, prepare for any thing:

    se ad firmitatem,

    Cic. Tusc. 2, 23:

    se in rem,

    Quint. 4, 1, 39: qui se intenderunt adversarios in ejus tribunatum, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 2.—
    E.
    Intendere animo, to purpose in one ' s mind, to intend:

    si C. Antonius, quod animo intenderat, perficere potuisset,

    Cic. Phil. 10, 4, 9.—
    F.
    To maintain, assert:

    eam sese intendit esse,

    Ter. Eun. 3, 3, 19.—Esp., as leg. t. t., to aver, maintain, assert as a plaintiff in court:

    quo modo nunc intendit,

    Cic. Quint. 29, 88: si quod intendit adversarius tuus, probationibus implere non possit, Vet. cujusd. Jurec. Consult. 6, 16 Huschke; Dig. 10, 4, 9, § 6. —
    G.
    To threaten with any thing, to seek to bring upon, to afflict with:

    alicui actionem perduellionis,

    Cic. Mil. 14:

    alicui litem,

    id. de Or. 1, 10:

    periculum in omnes,

    id. Rosc. Am. 3:

    crimen in aliquem,

    Liv. 9, 26:

    injuriarum formulam,

    Suet. Vit. 7:

    probra et minas alicui,

    Tac. A. 3, 36:

    metum intendere,

    id. ib. 1, 28.—
    H.
    Intendere in se, to contemplate one ' s self: quid sit Deus: totus in se intendat, an ad nos aliquando respiciat, Sen. Q. N. praef. 1.—
    I.
    Intendere alicui, to be intended for a person, Stat. S. 3 praef.—
    K. L.
    In gram., to make long, to use (a syllable) as long:

    primam syllabam intendit, tertiam corripuit,

    Gell. 13, 22. 18. — Hence, P. a. in two forms.
    1.
    inten-tus, a, um.
    A.
    On the stretch, strained, bent:

    arcus,

    Cic. Sen. 10, 37; Plin. 8, 8, 8, § 26.—
    B. (α).
    With dat.:

    quem pueri intenti ludo exercent,

    Verg. A. 7, 380:

    intentus recipiendo exercitui esse,

    Liv. 10, 42, 1.—
    (β).
    With abl.:

    aliquo negotio intentus,

    Sall. C. 2; id. ib. 4; 54.—
    C.
    Absol., eager, intent:

    at Romani domi militiaeque intenti festinare,

    Sall. C. 6, 5:

    senatus nihil sane intentus,

    id. ib. 16, 5:

    intenti exspectant signum,

    Verg. A. 5, 137:

    intenti ora tenebant,

    id. ib. 2, 1:

    totam causam quam maxime intentis, quod aiunt, oculis contemplari,

    Cic. Fl. 11:

    intentaque tuis precibus se praebuit aure,

    Tib. 4, 1, 132. — Comp.:

    intentiore custodia aliquem asservare,

    Liv. 39, 19.— Sup.:

    cum intentissima conquisitione ad triginta milia peditum confecisset,

    Liv. 29, 35:

    intentissima cura aliquid consequi,

    Quint. 10, 1, 111:

    haec omnia intentissima cura acta,

    Liv. 25, 22, 4. —
    D.
    Strict:

    intentum et magnis delictis inexorabilem scias,

    Tac. A. 12, 42:

    intentius delectum habere,

    Liv. 8, 17:

    intentiorem fore disciplinam,

    Tac. A. 12, 42.—
    E.
    Raised:

    intento alimentorum pretio,

    Tac. H. 1, 89. —
    F.
    Of speech and style, vigorous, nervous:

    sermo,

    Cic. de Or. 1, 60, 255:

    pars orationis,

    id. ib. 2, 52, 211. — Adv.: in-tentē, with earnestness, attentively, intently:

    pronuntiare,

    Plin. Ep. 5, 19:

    audire,

    Quint. 2, 2, 13.— Comp. (cf. intense):

    cum delectus intentius haberetur,

    Liv. 8, 17:

    et quo intentius custodiae serventur,

    id. 25, 30, 5:

    apparare proelium,

    id. 8, 1:

    se excusare,

    Tac. A. 3, 35:

    premere obsessos,

    id. ib. 15, 13:

    adesse alicui rei,

    id. ib. 11, 11.— Sup.:

    exspectans intentissime,

    Lampr. Elag. 14. —
    2.
    intensus, a, um.
    A.
    Stretched, [p. 976] tightened, tight: per intensos funes ire, Sen. de Ira, 2, 13.—
    B.
    Violent:

    intensior impetus,

    Sen. Ira, 2, 35:

    virtus in mediocribus modice intensior,

    Nazar. Pan. ad Const. 23, 2.—
    C.
    Attentive; sup., Aug. Ep. 56 al.— Adv.: intensē, violently; comp.: intensius, Fronto de Fer. Als. 3 Mai.; Schol. Juv. 11, 15; sup.:

    intensissime,

    Aug. Mor. Eccl. 19.

    Lewis & Short latin dictionary > intensus

  • 10 magistratus

    măgistrātus, ūs (contr. form:

    magistras primus,

    Inscr. Orell. 3798), m. [magister], the office or rank of a magister, a magisterial office, civil office, magistracy.
    I.
    Lit.:

    honores, magistratus, imperia, potestates,

    Cic. Lael. 17, 63:

    magistratūs mandare,

    id. Mur 35, 74:

    dare,

    id. Agr. 2, 10, 26:

    alicui committere,

    id. Planc. 25, 61:

    magistratum habere,

    id. Verr. 2, 4, 61, § 137:

    obtinere,

    to hold, administer, Caes. B. G. 7, 33:

    ingredi,

    to enter upon, Sall. J. 47:

    magistratu abire,

    to resign, Cic. Leg. 3, 20, 47:

    se abdicare,

    Dig. 1, 2, 2:

    deponere,

    Caes. B. G. 7, 33:

    in magistratu manere,

    to remain in office, Liv. 5, 11:

    esse,

    id. 5, 28:

    aliquid gerere in magistratu,

    Cic. Leg. 3, 20, 47:

    hoc mihi deposco, quod agam in magistratu,

    id. Verr. 1, 12, 36: lex est generale jussum populi aut plebis, rogante magistratu, Att. Cap. ap. Gell. 10, 20, 2.—There were two kinds of civil offices in Rome, magistratus extraordinarii and ordinarii. To the former belonged the dictators, the magistri equitum, the duumviri perduellionis, the quaestores rerum capitalium, the triumviri mensarii, etc. The latter were divided into the majores: the consulate, praetorship, and censorship; and the minores, to which belonged the aediles, the quaestors, the tribuni plebis, the triumviri, etc. Besides these, there were magistratus patricii, which, at first, were filled by patricians; and, on the other hand, magistratus plebeii, which were filled from the plebs; curules, who had the privilege of using the sella curulis, namely, the consuls, censors, praetors, and aediles curules. On the distinction between magistratus majores and minores, v. esp. Gell. 13, 15, 4; cf. Paul. ex Fest. p. 157.—
    B.
    Esp.
    1.
    When magistratus and imperia are joined together, the former denotes magisterial offices in Rome, and the latter the authority of officers in the provinces:

    magistratus et imperia minime mihi cupiunda videntur,

    Sall. J. 3; cf.:

    juris dictionem de fidei commissis, quot annis et tantum in urbe delegari magistratibus solitam, in perpetuum atque etiam per provincias potestatibus demandavit,

    Suet. Claud. 23: magistratus, as a general rule, is used of civil offices alone, and only by way of exception of military commands;

    the latter were called imperia: abstinentiam neque in imperiis, neque in magistratibus praestitit,

    Suet. Caes. 54.—
    2.
    Of military commands:

    erat in classe Chabrias privatus, sed omnes, qui in magistratu erant, auctoritate anteibat,

    Nep. Chabr. 4, 1.—
    II.
    Transf., a magistrate, public functionary: quae vox (magistratus) duabus significationibus notatur. Nam aut personam ipsam demonstrat, ut cum dicimus: magistratus jussit; aut honorem, ut cum dicimus: Tito magistratus datus est, Paul. ex Fest. p. 126 Müll.:

    est proprium munus magistratūs, intelligere, se gerere personam civitatis,

    Cic. Off. 1, 34, 124; Sall. J. 19:

    seditiosi,

    id. ib. 73:

    creare magistratus,

    Liv. 5, 17: his enim [p. 1098] magistratibus legati Romam venerunt, in their consulate, Nep. Hann. 7:

    inter filium magistratum et patrem privatum,

    Gell. 2, 2. —
    B.
    Esp., sing. collect., the body of magistrates, the municipal administration (cf. Gr. archê = archontes;

    not in Cic.): ad magistratum senatumque Lacedaemoniorum,

    Nep. Them. 7. 4; id. Lys. 4, 3; id. Epam. 4, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > magistratus

  • 11 vendito

    vendĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [id.], to offer again and again for sale, to try to sell (class., esp. in the trop. sense).
    I.
    Lit.:

    Tusculanum venditat,

    Cic. Att. 1, 14, 7:

    mercem,

    Auct. Her. 4, 6, 9:

    agellum (opp. emere),

    Plin. Ep. 1, 24, 1:

    piscinas grandi aere,

    Col. 8, 16, 5:

    olus,

    Plin. 22, 22, 38, § 80:

    mutationes stativorum,

    Tac. H. 1, 66:

    hordeum colonis,

    App. M. 7, p. 194, 36: non ego possum, quae ipsa sese venditat, tutarier, i. e. prostitutes herself, Plaut. Mil. 2, 3, 41; cf. id. Curc. 4, 1, 21.—
    II.
    Trop., to cry up, praise, commend, recommend, blazon:

    istius omnia decreta, imperia, litteras peritissime et callidissime venditabat,

    Cic. Verr. 2, 2, 54, § 135; cf. id. ib. 2, 4, 59, §

    133: pacem pretio,

    Liv. 38, 42, 11:

    munera principis et adipiscendorum honorum jus,

    Tac. A. 1, 49 med.:

    suam operam,

    Liv. 44, 25, 5; Quint. 12, 7, 6:

    ingenii venditandi aut memoriae ostentandae causā,

    Auct. Her. 2, 30, 47:

    obsequium amatori,

    Liv. 39, 43, 9:

    valde te venditavi,

    i. e. have praised you, Cic. Att. 1, 16, 16.—
    B.
    Esp.: se alicui, pay court to, conciliate, etc.:

    quo modo se venditant Caesari?

    i. e. do they ingratiate themselves with him, Cic. Att. 8, 16, 1:

    existimationi hominum,

    id. Verr. 2, 3, 58, § 132:

    quod non florentibus se venditavit,

    Nep. Att. 11, 3:

    se plebi,

    Liv. 3, 35, 5:

    se senatui litteris,

    Vell. 2, 63, 3.—
    C.
    To betray:

    qui perduellionis venditat patriam,

    Auct. Her. 4, 10, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > vendito

См. также в других словарях:

  • PERDUELLIS — apud antiquos, idem cum hoste, Festus. Unde Cicero Offic. l. 1. c. 12. quidem illud etiam, inquit, animadverto, quod qui propriô nemine Perduellis esset, is hostis vocaretur, lenotate verbi tristitiam mitigante: Hostie enim apud Maiores nostros… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Gaius Rabirius — war ein Senator in der römischen Republik, der 63 v. Chr. von Marcus Tullius Cicero in einer erhalten gebliebenen Rede (Pro Rabirio perduellionis reo) verteidigt wurde. Rabirius war ursprünglich Ritter und nahm im Jahr 100 v. Chr. an der… …   Deutsch Wikipedia

  • Perduellio —    • Perduellĭo          (из per очень и duellis враг, собственно, сильная вражда), обозначает враждебные отношения гражданина против своего отечества, выражающиеся или в агитации против государственного устройства или в союзе с внешним врагом… …   Реальный словарь классических древностей

  • Gaius Rabirius (senator) — There is also Gaius Rabirius (poet) Gaius Rabirius was a senator who was involved in the death of Lucius Appuleius Saturninus. Titus Labienus (whose uncle had lost his life among the followers of Saturninus on that occasion) was put up by Julius… …   Wikipedia

  • Perduellio — In the early days of Ancient Rome, perduellio was the term for the capital offense of high treason. It was set down plainly in the Law of the Twelve Tables as thus: The Law of the Twelve Tables orders that he who has stirred up an enemy or who… …   Wikipedia

  • ВЕЛИЧЕСТВО —    • Maiestas,          атрибут такого рода лиц и предметов, которым принадлежит наивысшее достоинство и положение, каковы: божество, народ, государство и наконец император. Cic. de or. 2, 39. Кто нарушал это величество римского народа, тот… …   Реальный словарь классических древностей

  • Tabella — (lat.), 1) Bret, bes. Spielbret, Tafel; 2) Schreibtafel, meist von Holz u. mit Wachs überzogen, worein man mit einem eisernen Griffel schrieb; 3) Schrift, Brief, Contract, Testament; 4) im alten Rom Täfelchen zum Stimmen in den Comitien u. in den …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Hochverrath — (Crimen perduellionis, Perduellio, bei den Römern auch Crimen majestatis), das Verbrechen, welches dadurch begangen wird, daß Jemand gegen den Staat Etwas in der Absicht unternimmt, um denselben auf eine unerlaubte Weise in seiner… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • TABELLAE — apud Romanos in Comitiis adhibitae sunt, quemadmedum ὄςρακα seu testae, apud Athenienses. Postquam enim Populus diu suffragium vivâ vocetulisset, postea, ut quisque liberius sententiam suam proferre posset, inventae tabellae, Legesque variae hinc …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Roman Kingdom — This article is about the VIII–VI century BC government of Rome. For other uses, see Roman Kingdom (disambiguation). Roman Kingdom Regnum Romanum 753 BC–509 BC …   Wikipedia

  • Toga — The toga, a distinctive garment of Ancient Rome, was a sash of perhaps twenty feet (6 meters) in length which was wrapped around the body and was generally worn over a tunic. The toga was invariably made of wool, [cite encyclopedia | editor =… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»